Tajlandia: Kanchanaburi i Świątynia Tygrysów

Następnie podpisujemy oświadczenie, że wchodzimy do Świątyni na własną odpowiedzialność, i że jeśli coś nam się stanie – to cóż… oni umywają ręce 🙂 Idziemy na śniadanie z mnichami, gdzie wkoło podestu, na którym mnisi się modlą, kręcą się tygrysiątka, 3 i 7 miesięczne szkraby. Karmimy je z butli mlekiem, bawimy się – zasadniczo należy być czujnym i uważać, bo jak butla się kończy, to człowieki są super do zabawy. Mnie to oczywiście nie przeszkadza, bowiem do kocich pazurów i zębów jestem przyzwyczajona, ale pracownicy i wolontariusze bardzo jednak dbają o to, żeby nikomu nic poważnego się nie stało. Najpierw więc jedzą koty, potem się modlimy razem z pomarańczowymi a potem i my możemy coś zjeść. Całe jedzenie, które na początku ofiarowaliśmy mnichom, trafia na jeden wspólny stół, co trzeba zostaje podgrzane i z metalowych tacek, siedząc na podłodze jemy śniadanie. Jeden z wolontariuszy to chłopak z Łodzi, z którym mam okazję pogadać nie tylko o tygrysach, ale przede wszystkim o tym jak się tu dostać na wolontariat itd. Zdradza mi kilka cennych informacji, m.in to, że nie ma ciepłej wody a pranie jest once a week. Człowiek miastowy może mieć problem. Jestem wszak człowiek miastowy. Nie gasi to jednak mojego entuzjazmu, bowiem w końcu jest tu ciepło, do cholery 🙂

Pogoda niestety nie dopisała, tak jak można by sobie wymarzyć, więc co jakiś czas kropi deszcz, ale mój banan na twarzy się utrzymuje. Nie mogę się posiąść z radości, że tu jestem. Po kąpielach idziemy do najmniejszych tygrysów – kociąt ok. 3 miesiące – żeby się z nimi pobawić. Są absolutnie rozkoszne i pełne energii. Patent smycz+ torebka foliowa sprawdza się niezawodnie, ale maluchy takie są jeszcze trudniejsze do opanowania niż dorosłe, więc zyskuje najlepszą pamiątkę po tygrysach, czyli wielką szramę na ręce. Będzie co wnukom pokazywać 🙂

Po zabawie z maluchami idziemy do dużych. Dorosłe koty są niezwykle potężne i szybkie, największy w stadzie wazy ok. 500 kg. Zostajemy zamknięci w takiej pseudo klatce, zrobionej z siatki do ogrodzeń, otoczeni przez pracowników i lokalesów obserwujemy jak duże koty bawią się w wodzie. Oczywiście patent z patykiem i balonem również się sprawdza. Koty w ogóle nas jako takich olewają, raz tylko jeden największy tygrys się zagalopował i posunął w moją stronę tak, że na moment stanęło mi serce. Nie sposób nie czuć do tych stworzeń respektu, biorąc pod uwagę ich masę. Nie strachu, ale respektu właśnie.

Na koniec, kiedy wszystkie już zostają zaprowadzone na inny wybieg, możemy zrobić sobie fotkę z największym kotem, który w tym czasie, niczym pies obrabia patyk, a raczej drobną gałąź.