Grecja: Korfu – powrót po latach

Na Korfu jest wiele urokliwych miejsc. Stolica Kerkyra jest po prostu ślicznym miasteczkiem, z wąskimi uliczkami, błyszczącym (i bardzo śliskim) brukiem i świetnymi knajpkami. Tu również znajduje się międzynarodowe lotnisko, które ma jeden z najkrótszych pasów startowych w Europie, ok. 2.5 km, w dodatku częściowo położony na wodzie. Mniej więcej 12 km na południe od Kerkyry mieści się Pałac Achilliona – rezydencja osławionej Sisi. Piękne ogrody oraz całkiem przyjemne posągi Achillesa, kto był i widział, ten wie co mam na myśli.

Dalej na południe, ok. 30 min jazdy z Kerkyry znajduje się Benitses, urokliwa wakacyjna miejscowość z małym portem i bardzo fajną kamienistą plażą. W Benitses co prawda standard naszego zakwaterowania był delikatnie mówiąc bardzo podstawowy, ale niewygody rekompensowała nam owa plaża, gdzie spędziliśmy kilka wieczorów przy Mythosie.

Na północnym zachodzie leży Paleokastrica, moim zdaniem najpiękniejszy zakątek Korfu, wysokie klify, lazurowe zatoczki, malowniczo położone hotele – po prostu coś pięknego. W Lakones warto zrobić sobie przerwę na zakupy lokalnych produktów. Jakościowo znacznie lepsze od tych, sprzedawanych w sklepach z pamiątkami, a do tego przystępniejsze cenowo. Zakochałam się w dżemie z oliwek, nie miałam pojęcia, że to może być smaczne. Poza tym oliwy, mydła, kremy, kumkwat i inne specjały.

Korfu to również świetna baza wypadowa na rejsy: na pozostałe wyspy jońskie, do Albanii, czy po prostu przed siebie, do pięknych lazurowych zatoczek. Spędzamy leniwie jeden dzień na takim właśnie rejsie. Och, relaks…

Następnie zmieniamy kierunek, udajemy się na północ, do St. Spiridon. Zakręty nadal dość liczne, ale już jakby trochę łagodniejsze niż w środkowej części wyspy. Północ jednak w tym roku zmagała się z plagą krwiożerczych komarów, czego doświadczyliśmy przekraczając próg autokaru. Co tu dużo mówić – zjadły nas żywcem. Nasze warunki mieszkaniowe uległy znaczniej poprawie w 4 gwiazdkowym Mareblue, a pierwsza kolacja wprawiła nas w drobne osłupienie a następnie dostarczyła nam masę zabawy, choć z boku musieliśmy wyglądać dość dziwnie 🙂 Otóż, po przystawkach i zupach każdy otrzymał talerz z rozgrzaną maksymalnie kwadratową płytą z kamienia. Do tego cielęcina pokrojona w kawałki. Zabawa polegała na tym, że każdy miał sobie usmażyć ją na tym że kamieniu jak chciał. Zadymiliśmy pół restauracji – choć na wolnym powietrzu, ale przynajmniej komary dały nam spokój 🙂 Zabawa była przednia, jadłam już różne rzeczy w różnych formach, ale to mnie naprawdę zaskoczyło.

Jadąc z północy na południe wyspy, do Messongi, która razem z Moraitiką stanowi, w sezonie, jedną wielką imprezownię, zatrzymujemy się w Kassiopi. Urokliwe miasteczko, pełno straganów i straganików, maleńki port i twierdza. Bardzo miło. W Messongi od 10 lat niewiele się zmieniło. Bar, w którym balowałam 2 tygodnie z rzędu nadal stoi, nazwa ta sama, jedynie pokusili się o remont. Restauracja, gdzie jadłam wtedy najlepsze pod słońcem moussaki i suflaki także. Bajka. Pod koniec wyjazdu niestety pogoda zaczęła nam przypominać, o tym, że to koniec sezonu i czas do domu, więc cały ostatni dzień spędziliśmy w deszczu. Chociaż nie było przynajmniej do tego zimno.

Urok wyspy się nie zmienił, ale na szczęście tym razem poznałam ją lepiej.